Al de verhalen die ik niet vertel

ODE AAN VREUGDE

Op een bepaalde manier ben ik een slechte zakenvrouw... In deze tijden waarin je alles op beeld moet zetten en delen. Zou ik aan mijn camera en gsm moeten vastgeplakt zitten en deze constant in actie moeten houden, moest er iets grappigs of fenomenaals gebeuren. Natuurlijk is het fijn, als het leven je verrast met grappige plaatjes, van spontane gebeurtenissen. Maar veel van onze avonturen, zullen nooit de gevoelige plaat zien.

En daar is een reden toe... Ook al ben ik een kind van dit technologisch tijdperk en is computer en gsm niet weg te denken, in mijn leven en zijn deze mijn zakelijke deur naar de wereld. Er was een kindertijd voor mij, zonder die zaken... en dus daar ik vanuit mijn innerlijke kind, de belefenissen ervaar in mijn leven. Vergeet ik deze dus te filmen of te delen.

Het voordeel is dat ik er natuurlijk over kan schrijven en je dan uitdaag, de beelden er zelf bij te fantaseren ;). Misschien veel fijner om te ervaren dan een filmpje?

We hebben natuurlijk niet elke dag actie hier op de Puszta maar deze week was er toch weer veel meer actie dan normaal. En dat dit tot hilariteiten leidt en meestal een glimlach op onze omgevings mond brengt is natuurlijk een leuke bijkomstigheid.

Maar ik laat jullie niet langer in spanning en vertel graag onze actie van deze week! Dus zoals je eerder kon lezen, hebben wij onze geitjes en schaapjes naar onze andere boerderij gebracht wij noemen deze plaats BE FREE maar meestal vergeten we die naam en gebruiken dus de naam van de vorige eigenaar SZILARD. Dus moest je 2 namen zien, word dan niet verward, we moeten zelf nog steeds wennen, dat deze plaats de onze is.

Maar dus ongeveer 2 maanden geleden brachten we 23 schapen en geiten naar BE FREE en daar konden zij zich tegoed doen, aan mals gras, acaciablaadjes en fruitboomschors (dit vinden we iets minder). Waardoor de ellende van ondervoede en zieke dieren, hier een einde kende. We hebben op onze boerderij nog 2 mama's en 7 kindjes zitten en het werd gewoon tijd om deze ook naar de andere boerderij te brengen. Gewoon omdat we dan hier het gras weer kunnen laten groeien. De honden eens een flinke loop kunnen geven (4200 vierkante meter ipv 1000 vierkante meter). En dus het vee constant kan grazen.

Dus, besliste ik woensdag samen met Rune, we gaan vandaag Morningstar (een micro geit) en haar dochtertje Merenque naar de andere boerderij brengen, in vogelvlucht zo een 3min wandelen... In werkelijkheid een onderneming van ruim een uur spartelen. Onze geiten hebben allen een leiband om, omdat tijdens het melken, het makkelijk is, ze in hun vlucht aan de leiband vast te grijpen en naar de melkplaats te brengen. We besloten dus om Morningstar met de lijn mee naar de andere boerderij te wandelen. En Merenque in Runes nek te leggen, zoals ECHTE schaapshoeders. Merenque vond dat geen leuk idee en werd een glibberig spartelding waar je de nodige kracht moest hebben om de 4 pootjes in toom te houden, terwijl je wandelde. Morningstar werd een wild dier aan de lijn en bokte en blaatte als een geit dat het slachtblok op ging.

Natuurlijk, maakte ze zoveel lawaai, dat onze buren al snel buiten kwamen kijken en al lachend en wijzend naar onze kunstwerk keken. Zich afvragend of we ooit wel onze bestemming zouden halen. Wat ik ook meer en meer betwijfelde. Het was echt een avontuur en regelmatig zette ze zich schrap waardoor er geen stap meer werd gezet en het trekken en sleuren, verleiden en beloven werd om haar maar 1 stapje te doen zetten. Toen ging Rune achter haar lopen en dat vond ze niet leuk, en kwam er dus eindelijk snelheid in.

Toen we eindelijk onze bestemming bereikte was dit uiteindelijk maar het begin van het avontuur... We dienden de melkgeiten te melken en alle 5 de dames werden gechekt, bleek ook al hadden we de dag ervoor alles gemolken, dat onze Queen met ballonnen van uiers liep, ze konden niet dikker. Dus de geit bij de hoorns gevat, ze gelokt met kattenkorrel (er was even geen graan voor handen en dit werkt ook als misleiding). Wanneer Rune haar dan eindelijk te pakken had en er bovenop zat, al bokkend want mevr Queen was echt niet in de moed voor een melksessie. Ik me bukte om die ballonnen te betasten, kreeg ik daar een kik tegen mijn wenkbrauw van 1 van haar achterpoten en Rune kreeg 2 hoorns priemend in haar nieren. Dus nog een handje bijgezet, al zittende op de geit, een achterpoot vastgenomen zodat ik 2 handen vrij had om die balonnen te melken. Nog steeds vond Queen genoeg mogelijkheden om te strijden. Maar ik kon gelukkig snel genoeg zijn om die melk er uit te krijgen. Ze werd gelukkig rustiger nadat de spanning er af was. We gingen naar huis met een ware workout in ons lijf en dan zeggen ze dat je fitness nodig hebt om fit te blijven?

De dag er op gingen we ons 2de avontuur aan, we waren vastberaden om die bende naar de andere boerderij te krijgen, het plan was om Anneke en Janneke te brengen, zodat we de dag er op Rosie en Lilly naar de boerderij kunnen doen. We gingen ditmaal beter voorbereid aan de slag. Een emmertje caviavoer (vinden de geiten veel lekkerder dan mais) en hop we vertrokken. Om tot de onsteltenis te komen dat Bart mijn geliefde man, alle schapen en geitjes al buiten had gelaten om te grazen. Dus die wilden niet komen, graantjes zijn dan wel het minste van hun zorgen. Buiten staand... merken we dat Anneke geen halsband aan heeft en dus ook niet weg te leiden is. Rune in een spurt naar binnen om die alsnog te gaan halen, moesten we Anneke toch kunnen verleiden. In dat moment beseft Anne wat mijn gedachten zijn en gaat steeds verder van me vandaan lopen, Janneke en de kleine bende mee voerend. En ik maar roepen.

Uiteindelijk Anneke gevolgd in het bos, die steeds schichtiger werd van al die aandacht en dieper het bos in liep. Rune maar schudden met haar bakje graan en het enige wat we verleiden was Rosie en Lilly. Dan won toch de nieuwsgierigheid van Anneke die wilde weten waarom Rosie zo zat te smikkelen. Rune deed een snelle move en had haar achterpoot vast waardoor ik in even snel tempo, die halsband rond haar nek kon leggen. We hadden de grootste relschopper aan de haak... Maar Janneke haar kindje, vond dit maar niets en ging ineens helemaal alleen terug naar de boerderij lopen. Rune er achteraan maar dat beestje was gewoon veel te snel.

Ik voerde Anneke steeds meer weg van het bos naar de zandweg, in de hoop dat Janneke zou volgen. Wat uiteindelijk lukte en dus kon Rune, Janneke bij zijn pootje pakken. En hem in haar nek leggen. De buren zagen het hele gebeuren herhalen en moeten gedacht hebben daar heb je die gekken weer. Halverwege onze tocht ontdekten we dat Rosie en Lilly vanzelf meewandelden, we prezen onszelf gelukkig dat we mogelijk minder werk op die manier zouden hebben. En dit gekke ritueel de dag er op, niet meer opnieuw zouden moeten herhalen. Maar we hadden onszelf te vroeg gelukkig geprezen.

Halverwege de tocht werd het Anne echt teveel, ze wilde geen stap zetten. Janneke sprong op en neer in Runes nek... Ik stelde voor even te wisselen zodat we de zwaarte van de taak verdeelde. Janneke in mijn nek gelegd, de meisjes Rosie en Lilly geprezen voor hun flinke gedrag. Lopend in strakke tred leid ik de schaapjes en geitjes door het bos met Rune achterop, was net nog aan het denken, hoe goed dat Hongaarse bloed in mijn aderen sloeg. Verdwijn ik ineens uit Runes gezichtsveld... om te slippen op letterlijk een patch van 5 vierkante centimer nat mos, ik doe daar een slip, ga volledig achterwaards onderuit. Glijd in een perfecte boog van staand naar liggend, om zacht te vallen op een schapendoes van een kussentje. Janneke glijdt uit mijn handen daar ik met 1 hand mijn val wil corrigeren om letterlijk zelf vooruit te glijden en me beduist aan te kijken. Gelukkig, vergat hij heel even zijn ADHD zelf en kalmeerde. Zodat ik recht kon krabbelen, Rune even de pootjes van Janneke in haar handen duwend. Om hem dan weer in mijn nek te zwieren.

Rune deed al de moeite van de wereld om niet te lachen. Ikzelf kon de hilariteit ook niet tegenhouden en we schaterden het uit. Onze avonturen kunnen nooit zonder het nodige plezier en ikzelf heb duidelijk geen aardebenen, als ik iets op de boerderij doe moet dat altijd met de nodige vreemde bewegingen en correcties van mijn evenwicht zijn. Maar gelukkig vallen we op zand. Ook nu weer aangekomen op de boerderij moesten we het gevecht met Queen aan die opnieuw dezelfde grote uiers had.

Thuisgekomen boden we onze buren de 1.5l melk aan die vers gemolken was. Op het moment verdrink ik in de melk. Ze gaven ons een palinka voor al dat harde werk dat ze ons zagen doen en gaven aan hoe grappig ze onze pogingen wel niet vonden om de geiten met de hand naar de andere locatie te brengen. Ik ben dan niet goed in Hongaars maar slaagde er toch in een grapje te maken dat zij goed hadden begrepen en zelf heel lachwekkend vonden.

En ook al hoopten we de dag er op, dat het leven makkelijker zou zijn, omdat we nu eens een dag niet moesten worstelen met geiten. Werd dat een teleurstelling want toen begon er een heel nieuw avontuur met een bosmaaier en gras dat tot aan onze heupen kwam maar dat is een heel ander verhaal.

Ik kan uren doorgaan over de fijne en goede dingen die in MIJN wereld, MIJN eiland ZIJN groei, onstaan, geboren worden... dit is niet wereldvreemd. Je bent baas in jouw gedachtenwereld. Je bent een creator creeer, je eigen vreugde en satisfaction. Moest je hulp/advies en de juiste oplossingen wensen te vinden in het digitale nomads leven; verzekeringsoplossingen, woonoplossingen, paspoortoplossingen en ga zo maar door? Vraag een consult aan en ik coach je hier graag doorheen!