INSPIRATIE TOT VREUGDE
Het is erg stil geweest vanuit mij, de homestead en het schrijven. Het spijt me, ik kan me voorstellen dat je uitkeek naar onze wekelijks verhalen! Want ik schrijf graag en deel graag onze verhalen en avonturen. Het delen van deze ervaringen doet me goed. Ik hoopte hiermee andere te inspireren, inzichten te geven in deze levenstijl. Maar toen werd het stil...
Ik weet niet waarom maar soms zwijgt mijn ziel. Dan is er enkel het waarnemen, voelen en luisteren. Ik kan er dan geen woorden aan plakken, geen zinnen vormen. Deze tijden zijn een verstilling, een luisteren naar de wereld rondom mij. Ik was erg bezig met healing van mijzelf, er zijn geen emotionele processen die aandacht vragen of ongelukkige tijden. Verre van, zelfs. Maar 9 jaar geleden, viel ik van 2m hoog uit de truck van mijn man. Hij ving me op en brak mijn val maar sindsdien ben ik aan de sukkel geraakt met de aderen in mijn linkerbeen. Het membraan tussen mijn scheenbeen, (het scheenbeenvlies) scheurde af bij deze val en veroorzaakte dat ik een jaar niet meer kon wandelen of op de benen staan. Een helse pijn heeft me echt maanden verlamd. Elke dokter gaf aan dat ik rust moest nemen, ik rustte, tot ik roeste. Letterlijk dan, want al die rust eindigde in diepveneuze trombose.
Een alternatieve arts heeft me hierdoorheen geloodst en er voor gezorgd dat ik uiteindelijk terug kon lopen. Maar doorheen de tijd, ook al gebruikte ik de aanbevolen bloedverdunners en de steunkousen, is er toch iets sluipends verder doorgetrokken. Na 6 keer covid op 3 jaar tijd, steeds mijn bloed affecterend. Kreeg ik in september 2022 na een prik met een acacia stok. Een wondje aan mijn been dat niet wilde genezen. En terwijl dit niet het verhaal is dat ik wil vertellen. Eindigde ik in ateriosclerose en dus heb steeds meer groeiende problemen in mijn been met capilaren die stuk zijn.
Ik hoor je al opperen "operatie"? Wel, ik wilde dat ik die mogelijkheid had maar ik word achtervolgt door een genetische aandoening die me chemisch intolerant maakt. En me dus niet in staat stelt om medicijnen te nemen of grote ingrepen aan te gaan. De gevolgen kunnen nefast zijn. Om je dus een idee te geven, ik neem zelden medicijnen! Na dit ongeval moest ik aan de bloedverdunners maar kan deze amper verdragen en ze geven veel bijsymptomen. Ik neem al ruim 15 jaar geen pijnstillers meer. In die tijd heb ik een zware brandwond moeten overleven, een val van 2 meter hoog... een bevalling (lol) allemaal zonder pijnstilling ;). (ja, ik weet het, ik heb of een avontuurlijk leven of een onhandig leven).
Als homeopaat zijnde heb ik dus mijn arsenaal aan kennis opengegooid en ben mezelf sinds 25 April aan het behandelen voor deze arteriosclerose. Wetende dat ik 23 jaar vegan/vegetarische levenstijl te genezen heb is dit dus een complexe uitdaging. En het is dus typisch "ik" om als healingsmethode te eindigen bij "bloedzuigers"... Beter gezegd Hyrudotherapie. Een therapie die best bekend is in Hongarije maar me dus ook nog een flinke omweg bracht om aan de juiste persoon te geraken. Een afspraak in Boedapest eindigde in een compleet fiasco (het universum was niet akkoord). Om me uiteindelijk bij mijn melkboerin te doen eindigen, die dit als 2de beroep uitoefend en zelfs aan huis komt behandelen.
Geen idee wat ik kan verwachten van deze bijzondere stap maar de studies zijn veelbelovend. En daar ik de laatste 2 maanden in pijn moest doorbrengen amper nog kon gaan wandelen met mijn roedel wolfjes, zie ik er naar uit meer mobiliteit en beweging te mogen ontvangen. Wat mij alleszins erg opvalt, is dat ook weer in deze therapie, alles gaat over detoxen. Vreemd toch, dat we telkens daar eindigen?
En terwijl dit dus niet het verhaal was dat ik wilde vertellen, weet je ondertussen meer over de reden waarom het zo stil was. Er is alleszins in de laatste maanden veel veranderd. De dochters zijn voor enkele maanden in Belgie, tijd doorbrengen met familie en vrienden. Nieuwe keuzes maken en richtingen bepalen. Wijzelf zijn hierdoor nog meer in die stilte gevallen. Een stilte die harmonisch is en weldoend voor onze geest en ziel. Een stilte die ons in onze eigen wereld zet en een onderstroming geeft van ambitie en beweging.
Hier levende in de hartslag van moeder natuur doet me inzien, hoe erg beschermd wij leven. Hoe ver we verwijderd zijn van wat mensen als dagelijks leven ervaren en bekijken. Als we geen televisie opzetten of radio, geen sociale media volgen... Dan komt er hier niets doorheen. Die dikke groene patio aan bladeren van onze bomen, is een aureool aan rust en vrijheid. Deze groene massa veroorzaakt vriendelijke buren, samenhorigheid en levensvreugde. Misschien tijd voor jezelf om je huidige omgeving in vraag te stellen? Past jou plaats nog bij jouw? Ben jij nog juist geworteld?
